İçinden bir şeyler kopar gider,
Susarsın...
Acısı büyük olunca susarmış insan...
Dillerinden olurmuş hayaller...
öğrendim....
Konuşurdum avaz avaz ,bağırırdım tane tane....
Kızardım,isyan ederdim.
Meğer ses çıkarmakmış vazgeçmemek..
Meğer savaş vermekmiş uğra verilen çaba...
Sustuğumda anladım...
Büyük acılar dilsizdir derler, büyük acılar sessiz...
Konuşacak kadar gücün yoktur, kendini anlatacak...
Yaşadıklarının yongası yüreğini o kadar çok kanatmıştır ki,
tükenmiştir kanın son damlasına kadar...
Akmak ister,
Akamaz işte...
O kadar çok tüketmişsindir ki hayatında varolsun diye benliğini,
ve o kadar çok anlamamıştır ki,
bütün savaşı bir terkediş için verdiğini anladığında
kaybolur tüm haykırışlar....
Ve sessizlik...
Perde kapanırken son sesleniş;
Son sahne...
Şimdi feda ettiklerimle,
Yorgunluklarımla,
yanlızlıklarımla sahnedeyim.
Seyircisi olmayan,
Vazgeçmişliklerin dekoruyla bezenmiş boş bir sahne...
Hepsi sana...
ve bütün vurgunlar inadına
bir tek bana...
Peray Özdil 13.07.2012
