Her şeyden...
Çünkü artık öğrendim ki değişmiyor hiçbir şey...
Denedikçe kaybediyor insan tüm hayallerini...
Hayal olmaktan çıkıyor hayattan beklediklerin..
Öylece yokolup gidiyor avucundan insanın..
Zamanında sahip çıkamadıkların,
Gün geliyor hesap soruyor...
Yüreği kanata kanata...
Kurşun adres sorar, öyle bir sorar ki..
Ama çıkmaz sokaklarında kaybolur yine de...Kaybettirir tüm sevinci..
Geriye kalan ışıktan yoksunlaştırır mıhlanmış sevgiyi,
Suskun kalırsın...
Dua etmek yetmez artık..
Kaybolur onlarda...Gözyaşların yolunu şaşırır...
Yine de kimseye söyleyemezsin ...
İyi sansınlar istersin her şeye rağmen...
Ama yükü ağırdır,derinlere işler..
Birdenbire pes eder insan..Birden durur dünya,
Birden hiçlik duygusunda kaybolur insan...
Ayağın boşluğa takılır
Ve öylece düşersin...
Tutunmaya bile yeltenmeden...
Öylece..Sahipsizce..
Ardında bıraktıklarını bile boşvererek...
Vazgeçerek...
Öylece tükenir ateş..
Soluklaşır...Ve dumana boğar ortalığı..
Gözlerin kararır...
Ve durur orada hayat...
Peray ÖZDİL
