Böyle Gitmemeliydim...

Böyle gitmemeliydim, biliyorum... Hayat denilen bu savaşta uğruna kaybetmek bile keyifliydi. Canım acıdıkça adını haykırmak, adını haykırdıkça sana tutunmak, sana tutundukça benden kaçman bile güzeldi. Hayallerden gerçeğe dönüp baktığımda, elimde bir hikaye ve hiç var olmamış bir melodi vardı. Olsun... Bu da güzeldi.

Böyle gitmemeliydim, biliyorum... Belki de gözlerim daha çok ıslanmalı, kalbim daha fazla kanamalıydı. Olmadı... Yaşadıklarımız, yaşayacaklarımızın teminatı olamadı. İçimizde sevgi hep vardı ama ya çok eksikti, ya da çok fazla. Birimiz diğerinden daha yürekliydi... Sen ya da ben ne fark eder? Canım çok yandı! Olsun... Bu da güzeldi.

Böyle gitmemeliydim, biliyorum... Yine de yol gidene yakışmalıydı ve bana yakışan yol, senin yolunun üzerinde değildi. Belki bir kaç sokak ilerideydi, köşe başında buluşulabilirdi ama içimizden biri o köşeye asla gelmedi. Olsun... Bu da güzeldi.

Böyle gitmemeliydim, biliyorum... Gün batımı kadar sakin bir gidişi kendime hiç yakıştıramıyordum. Bir kaç hüzünlü şarkı söyleyeceğimi tahmin ediyordum sadece. Senin ise bu durumu umursamayacağını sanıyordum. Ağlamazsın diye ümit ediyordum. Olsun... Bu da güzeldi.

Böyle gitmemeliydim, biliyorum... Seni, en az kendim kadar yalnız bırakıyorum. İkimizden biri mutlu olmayı gerçekten hak ediyor. Sen ya da ben! Yok yok... Bu defa fark eder. Olsun... Bu da güzeldi.