Sürgün ve kırgın bir seferiydi !
'Varsın ama yoksun' derdi kendini beni sevmeye inandıranlar.
Oysa ki bu ancak kaderin marifeti olabilirdi...
Sorgulayana tepki verilmez, yargılayana acı ile karşılık verilirdi o zamanlar...
Çünkü bir fırtına tutmuştu beni, olasılıklara atmıştı..
O zaman;
Beyazın siyaha dönüştüğü geceler vardı...
Tıpkı bugün gibi karşı kaldırımdan bakardım hayata.
Sessizliğim meşhurdu o zamanlar...
Düşünene de, düşündürene de suskunlukla yanıt verirdim. Aynen şimdiki gibi!
Beyaz sayfaları karalamakla başlardı yalnızlık!
Ve şimdi yine bir fırtına tutacak beni!
Yine yutacak...
Nereye atacak kim bilir!?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder