Bindiğim her otobüs
Gördüğüm her uçak
Bu şehrin çıkış kapısı gibi geliyor
Soğuk, kirli, yitik bir şehirden kaçmak
Ne kaybettirebilir ki insana?
Yaşadığı hatıraları
Umutları, sevdikleri
İçini burkan manzarası
Sokak köşelerinde bıraktığı düşünceleri
Ve gidemeyeceği olasılığı dışında…
Nereye gidebilirim, bilmiyorum
Belki hiçlik denizine
Belki yoksunluk limanına…
Bu çetrefil duygu
Bu boğazında urgan olan arzu
Miadını doldurmuş bir kayık gibi
Üsküdar’dan sulara gömülüyor yavaş yavaş
Oluk oluk su alan bu arzu
Dilimin ucuna esir düşüyor
Oluk oluk su alan bu duygu
Parmaklarımın ucunda heceleşiyor…
Geceleri her sokakta binalar konuşur
Kaldırımlarda kopar curcuna
Karma karışık renkler kaybeder kadınları
Aheste aheste salınır sis tepelerden
Benim gibi kim bilir kaç gönüllü yolcu var
Bir yüreğin gönül penceresinden…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder